यातरा जिव़न को

पलेट धुँदाधुँदै म अनेक कुरा को गहिराई मा डुल्न थाले र त्यो सानो ऑखा ले ठुला ठुला सपना हर्रू देख्न थाले अब काम पाइगो एक साल राम्रो संग काम गर्छु तेस पछि घर फर्कन्छु र फेरी म पढ्न स्कुल जान्छु धेरै पढ्छु र एक राम्रो नोकरी गर्छु एउटा घर बनाऊछू बिहे गर्छु यो गर्छु त्यो गर्छु येस्तो गर्छु तेसो गर्छु येस्तै कति धेरै सपना हर्रू को खयली ख्याल को हावा मा म उडी रहेको थिए । र हात भने पलेट साफ गर्दै थियो एका दुक्का मान्छे आउने जाने क्रम जारी नै थियो म भने आफ्नै धुन मा थिए (बिमसी) को भाण्डो माझने चम्काउने मा धेरै बेर सम्म यो क्रम जारी नै थियो केही बेर पछि हल्का पलेट कम भो अनी मेरो हात को गती पनि अलि तेज भो र छिटो छिटो र हतार हतार मा मा पलेट सिध्याउन थाले येसो तेसो गरी पलेट सिध्याएर म काउन्टरमा छेउमा आएर उभिऐ रात पनि रात झैँ लागी रा थिएन चारै तिर उज्यालो उज्यालो थियो र मान्छे हर्रू को भिड पनि तेत्तिकै थियो म नया नया थिए र त्यो रमनिये दिर्सये मेरो लागी नउलो र  नयाँ थियो र म एक असमझ झैँ थिए र पहिलो पटक मैले येति धेरै मान्छेहरु देखे को थे र म हकाबका थिए । म मान्छे हर्रू को भिड हेर्दै बसी रा थे उता मेरो साहू मेरो छेउमा बसेर चुरोट तान्दै थियो हामी बिच कूनै पनि बात बिचार भै रा को थिऐन उ पनि चुप थियो र म नी चुप नै थिए हाम्रो बिच एक अलग्गै खामोशी थियो उ आफ्नो धुन मा थियो भने म आफ्नै धुनमा मस्त थे म त्यो रमनिये दिर्सये हेर्दै थिए जो मेरो लागि रमनिये थियो 

यातरा जिव़न को

म आफ्नै धुनमा मस्त प्याज छिल्दै राखे त्यो मान्छे पनि आफ्नै धुनमा बेस्त थियो ।
म काम मा लागे को त थियँ तर मैले काम पो के गर्ने हो थाहा थिएन तर म मग्न थिए प्याज छिल्न मा र त्यो खुर्सानीको भेट्ना र लसुन छिल्न मा । सबै थोक छिली भ्येर एक लामो साँस लिदै म त्यो मान्छे लाई बोलाउँदै भने दाई भयो छिलेर भन्दै सबै थोक राख्दै गरे । तेस पछि म ऊभियेर एता उती हेर्न थाले मान्छे हर्रू को त्यो चिच्या कोल र घुइँचो जस को तस थियो । म यो सब हेरेर दंग थिए । अनि सोच न थाले यार येस्तो हाम्रो गाउँ घर मा मेला लागेको बेला हुन्थ्यो तर याहाँ त बिना मेला को नै येती मान्छे हर्रू को त्यो चिच्या कोल छ । मलाई त्यो चहलपहल निकै रमनिये लाग्दै थियो । केही समय पछि मेरो कान मा फेरी तेही मान्छे को आवज ले मेरो कान चिरीयो म उ तिर हेर्दै थिए उस ले ईसारा गर्दै भन्यो भाई यो पतीला लाई त्यो भट्टी मा रख र आगो लगा म तेस बेला लास्ट दुबिधा मा थे किन्की भट्टी र पतिला जस्तो सब्द मेरो लागी नैलो र बिचित्र थियो म असमझ थिए कि यो मान्छे ले मलाई आँखिर मा भन्यो के । धेरै बेर सम्म म बुझ्ने कोसिस गरे तर मैले बुझ्न सकेन र म एक मुर्ति मुद्रा उभि रहे तेस पछि त्यो मान्छे ले मलाई बोलाउँदै भयो की भाई येस लाई येन्हा भट्टी भन्छन् र येस लाई पतिला भन्छन् भनेर भन्न थाल्यौ तेस पछि उ आफैले रख्दै म संन्ग कुरा गर्दै थियो । उस ले पतिला भट्टी मा रख्दै फेरी भन्यो भाई पानी लेउ र येस लाई भरदेउ भनेर उ फेरी आफ्नै काम गर्न थाल्यो । म भने पतिला मा पानी भर्न थाले । म याहाँ पनि धेरै दुबिधा मा थे कि अब पानी कति भर्ने हो थाहाँ थिऐन उसले त पानी भर मात्रै भने को थियो अब पानी कति भर्ने हो यो त भने को थिऐन तर पनि म पानी भर्दै थिए । केही छन पछि उस ले मलाई भन्यो बस भाई भयो येस लाई ढाक देउ भन्दै एऊटा ठुलो ढक्न दिँदै गर्यो । मैले त्यो ढक्न समातेर अघी तिर लागे अनि त्यो पतिला मा ढक्न लागाइ म फेरि त्यो मान्छे को सामू आऐर उभिऐ अनि त्यस पछि सुरू भयो मेरो र उस को एक लामो कुरा कानी ।

यातरा जिव़न को

मेरो र उस को लामो बार्ता लाभ सकियो तेस पछि एक मोन सान्ति ले केही बेर घेर्यो तस पछि त्यही त हो नि । म आफ्नो हाल मै बेस्त उ आफ्नो काममा व्यस्त ।
दिउसो को दुई धाई बजे होला त्यो मान्छे ले एक सानो कडाइ आकार को भाण्डो तडांग तुडुंन्ग पार्दै थियो म भने एक कुर्सी मा बसे र त्यो दिर्सये हेर्दै थिए । केही छन पछि उस ले मलाई एक प्लेट मा जुगा झैँ चिज दिँदै भन्यो भाई ल खाना खाम न त भन्दै उ मेरो सामुन्ने रहेको कुर्सी मा बास्यो । एक पटक त यो थाहा थिए न कि साला यो हो के पछि था भो कि येस लाई नै चाउमिन भन्छन । म पहिलो पटक सुनेको थिएँ चाइनिज तर आज खाइयो पनि म भित्र भित्र खुशी थे । र तेस बेला को खुशी को आब म कसरी बयान गर्म र कसरी लेख्म म बुझ्ना सकेको छैन । पहिलो पटक खाये को थिए त मिठो लाग्यो । र पेट पनि भरीयो अब टेन्सनमा यो थियो भाण्डो धुन पो गारो हुने भो  किन की भाण्डो धुने त म नै थिए । तर केही छन के पछि त्यो मान्छे ले भन्यो कि भाई जब धेरै हुन्छ तेस बेला धुने अहिले तेइस राख । तेस बेला मेरो मन खुशी ले गद गद भयो र दुखी पनी थिए की न कि केही बेर पछि त झन धेरै हुने हो । तर के गर्ने धेरै भये र नि मेरो त काम नै भाण्डो धुने थियो । अब धेरै होस् वा थोरै होस् धुने त हो। समय बित्दै थियो र अप्राहन को तिन बज्यो । दोकानमा कुनै चहलपहल थिए न। समय आफ्नै गतिमा अघि बढिरहेको थियो म भने आफ्नै धुन मा थिए ना भाँती कुरा मेरो गिद्दी मा चल्दै थियो । येस्तै हुदाँ हुदै म साँढे तीन बजे पछि बाट सुरु भयो चिच्या कोल भइया एक प्लेट चाउमिन भइया मुझे दो प्लेट चाउमिन भइया हमको एक हाक्का चाउमिन येही चिच्या कोल र भिड को भिड थियो म भने जुठो भाण्डो ऊठान र टेबल पोछन मा बेस्त थे । केही बेर पछि हल्का बिड कम भो र त्यो चिच्या कोल पनि कम भो तेस पछि मेरो काम सुरु भयो प्लेट धुने ।

यातरा जिव़न को

एकान्त र एक्लो पन मा बिताइरहेको देखिन्छ मेरो जिन्दगी । छन त धेरै छन तर पनि म आफुलाई एक्लै देख्छु र तेस पछि म आफैलाई सोध्ने गर्छु किन म मात्र हो। तर ऐस को म संन्ग कुनै उतर छैन । अरु कसैलाई पनि सोध्न सकिनँ किन की यो समस्या मेरो हो र यसलाई मैले नै सुधार्ने हो तर कसरी यो प्रशन भने कठिन छ । येस तै धेरै प्रशन छन जसको उत्तर खोज्न अझैं बाँकी नै छ । जति पनि प्रशन  छैन सबै को उतर पनि त्यतिनै कठिन र गाहारो छन । तर म सबै को प्रशन को उतर खोज्दै छु र खोजी नै रहने छु जब सम्म मेरो जिवन को अन्तिम दिन किन नहोस् । र म उतर हर्रू को तलास गर्दै छु तर मलाई केही को उतर त मिल्यो तर अझै केही को बांकी नै छ र म सबै को उतर खोज्दै छु तर म अहिले सम्म त्यो उतर पाउन् असमर्थ छु जसले म सन्तुष्ट हुन सक्छु । तेही पनि म हर दिन हर पल बस तेही प्रशन र उतर को खोज मै छु जस को मलाई  तलास छ । कहिले म झुक्छ र कहिले म अडिक भयेर उभिन्छु र मेरो दोष पन बक्तितो लाई दोष मुक्त गर्न आफ्नै इछा र रहर लाई आफ्ई आफ्नो हात ले आफनै खुशी को हत्या गर्न म बेब्स छु । तर पनि म अझै असमर्थ छु किन र कसरी म एकलो छु र मेरो एकलो पन को कारण के हो । एक कि म देखावटी पन गरन न सकेर या मलाई कहिले पनि यो दिखावा पन गर्न आएन । हर सब्द मा एक प्रशन छ । र म तेही प्रशन को उतर खोज्दै छु । तर म असमर्थ छु किन ? आज मेरो साथ का साथी हरु को ठुला ठुला घर छन तर म भने तेही शुन्य छु ? सबै  आ आफ्नो ठाउँमा सटेल छन सबै को चाक को तल मोटर गाडी छन म भने तेही पैदल पथ यात्री ।